Gevoelens

 Vandaag is het nieuws echt geland. Het is echt waar en het wordt weer een onzekere periode. Ik voel van alles en af en toe voel ik niks. Met niks bedoel ik dat ik het even niet weet, niet kan omschrijven. Ik ben moe, of lui, heb nergens zin in. Ik laat het toe, ik hoef gelukkig ook helemaal niks. 

Wanneer ik alleen met mijn gevoel ben, en deze ook even lekker hun eigen gang laat gaan, dan zit ik in een achtbaan! Ik voel me angstig! Bang voor het onbekende, het onwetende. Ik denk dat er bijna niets ergers is dan niet weten waar je aan toe bent, wat je te wachten staat, zeker in combinatie met zeker weten dat je er zelf 0 invloed op hebt. Bang voor wat m’n moeder weer mee moet maken, moet ondergaan. Bang dat m’n broertje er aan onder door gaat. Bang voor de toekomst, misschien wel zonder m’n moeder. Ik voel me ook boos! Boos dat m’n moeder dit weer mee moet maken. Boos op deze oneerlijke situatie. Een vrouw die altijd vooral voor een ander heeft geleefd, heeft gezorgd, waar gezond leven een hoofdrol speelt, een vrouw die al zoveel voor haar kiezen gehad heeft, die haar gevoel soms maar moeilijk echt kan of durft te delen omdat ze altijd begaan is met hoe de ander zich daaronder voelt. Een vrouw die zich vaak sterker en stoerder voordoet dan dat ze zich echt voelt, daar kan ik dan soms ook weer boos over zijn! Of verdrietig! Maar ook trots! Dat ze deze kracht in zich heeft, dat ze de gave bezit om met het gevoel van anderen bezig te zijn terwijl het om haar lichaam gaat die haar in de steek laat. 

Dan voel ik hoop, optimisme. Vorige keer was het ook goedaardig, vorige keer ging het ook goed! Ze heeft een verdomd goede, doorhakkende, menselijke longarts die echt z’n uiterste best voor haar doet. Alles gaat wederom heel snel! Dat is goed, we zijn er op tijd bij, mensen doen hun best voor haar, voor ons. 

Liefde! O ik voel zo ontzettend veel liefde! Voor m’n moeder, m’n broertje en zijn gezin, mijn gezin, m’n lieve vriendinnen, m’n familie…Damn! Ik voel zoveel liefde! Dan voel ik besef! Besef dat ik eigenlijk zo gezegend ben met al deze liefde om me heen. Het feit dat ik weet wat liefde is, want ook al is dit voor mij bijna vanzelfsprekend, ik weet dat dit zeker niet voor iedereen zo is! Dankbaarheid voel ik ook, dat ik dit allemaal kan en mag voelen! Dat ik al deze lieve mensen om me heen heb. Ik voel me zwak, omdat ik zo weinig kan doen. Maar ook sterk! Omdat ik de ernstige behoefte heb om de anderen er doorheen te slepen. Krachtig, omdat we weer een strijd hebben te winnen! Schuldig, omdat ik over mezelf praat alsof het over mij gaat, terwijl m’n Moeder degene is die dit overkomt, die hier weer tegen moet strijden. Verschrikkelijk dat je dan eigenlijk alleen maar aan de zijlijn kunt staan.

 Ik voel! En ik voel veel, alles, niks, ik voel me moe! Moe van al dit voelen. Maar ook dankbaar, dat ik dit inmiddels kan en durf toe te laten, kan en durf uit te spreken.