Dertien jaren… :
Dertien jaren, oftewel de helft van mijn leven.
Heb ik alles aan jouw gegeven.
We hebben liefde en geluk gekend,
En zijn aan een leven samen gewend.
Hoge pieken maar ook diepe dalen,
Regelmatig vroeg ik me af of wij het samen zouden halen.
We waren nog jong toen we elkaar leerden kennen.
Moesten aan een leven samen wennen.
Hierdoor zaten we elkaar regelmatig in de haren,
Maar wilden echt niet zonder elkaar verder varen!
Onze liefde werd bekroond met een prachtige zoon,
Ja wij samen, dat hoorde gewoon!
Na onze dochter was ons gezinnetje compleet,
Dat er toen al barstjes waren is iets wat bijna niemand weet.
Onvrede leefde in jouw ,
Was dit het nou?
Je kon niet met mij praten,
En hebt het daarom op zijn beloop gelaten.
Terwijl ik alles regelde, altijd alleen,
Ging jij overal en nergens heen.
Overal en nergens behalve thuis bij jouw gezin,
En wat ik je ook vroeg, of wat ik je ook zei, het had geen zin.
Ik verlangde juist zo naar een gezinsleven,
En bleef daarom maar geven en geven.
De wereld draaide volgens jouw alleen om jouw,
En als klap op de vuurpijl raakte je verliefd op een andere vrouw.
Liegen en bedriegen was in die periode jou tweede natuur,
Toen ik er achter kwam was ik vreselijk overstuur!
Hoe kon je me zo behandelen? Waarom deed je me zoveel pijn?
Wij zouden toch voor altijd samen zijn?!
Je beloofde beterschap, keer op keer.
Maar ik vertrouwde je niet meer.
Je deed een tijdje je best, tenminste dat is wat je zei,
Je hield tenslotte teveel van mij.
Toch stond ik nog steeds overal alleen voor,
En jij ging maar door!
Toen al dacht ik vaak aan zonder jou verder gaan,
Toch heb ik dat nooit gedaan.
Ik was er nog niet aan toe, kon het nog niet aan.
En wanneer dit wel zo was liet jij me niet gaan.
Als laatste oplossing gingen we in relatietherapie,
Dit leek een goeie boost voor onze relatie.
Je vroeg me ten huwelijk als blijk van nieuwe start,
Had ik toen maar niet geluisterd naar mijn hart.
Mijn verstand protesteerde gelijk al na de vraag,
Toch leek het zo mooi en dat wilde ik zo graag.
Ik wilde zo graag geloven in jouw mooie woorden.
Dat ik de protesten niet meer hoorde.
Ik ben gaan regelen terwijl jij gewoon je eigen ding deed,
Maar dat is iets wat ik nu pas weet.
Op dat moment had ik mijn zinnen verzet,
En eigenlijk helemaal niet op jouw gelet.
Dat was natuurlijk helemaal in jouw straatje,
Het zogenaamde perfecte plaatje.
Ik zal dan ook nooit kunnen vergeten,
Wat ik na ons trouwen kwam te weten.
Terwijl ik in mijn jurk felicitaties in ontvangst nam,
Nam jij het er op de wc’s even flink van.
Was het echt alleen een snuif of toch geflikflooi met die griet?
Jij verteld jouw verhaal maar echt zeker weten doe ik het niet.
Wat ik wel zeker weet,
Is dat ik dat gevoel nooit meer vergeet.
Een zogenaamde nieuwe start,
Bleek een nieuwe steek, recht in mijn hart!
Daarna is het nooit meer bergopwaarts gegaan,
Waar haalde ik de kracht vandaan?
Hoe ik die twee jaren door gekomen ben weet ik eigenlijk niet,
Het enige wat ik zie als ik terug kijk is een periode vol verdriet.
Je bleef steeds vaker weg en drugs werd een dagelijkse bezigheid,
Je raakte de werkelijkheid steeds meer kwijt.
Ook de financiën werden ineens een groot probleem,
En ik? Ik deed alles, echt alles alleen!
Naast de zorg voor de kinderen, het huis en mijn baan,
Kwam ik nu ook alleen voor de financiën te staan.
Stress in overvloed zonder enig sprankje hoop,
Zette ik daarom ons huis te koop.
Zelfs dit ging niet zonder slag of stoot,
Want je vond het risico te groot.
Als het huis verkocht was had ik geen reden meer om te blijven,
Dat is wat je er bij me in wilde wrijven.
Schuld gevoel praatje je me aan,
Geen geld? Dan zou ik gaan.
Alsof het me daar om te doen was al die tijd,
Het geld waren we toch al lang kwijt?!
Het enige wat ik altijd wilde was een gelukkig gezin,
Helaas zat dat er nooit echt in.
Het was water naar de zee toe dragen,
En jij maar klagen!
Eten was vies, seks kreeg je te kort, ongezellig in huis,
Daarom was jij nooit thuis.
Je voelde ook haar fijn aan,
Wanneer ik echt wilde gaan.
Dan ineens had ik gelijk en kon alles volgens jouw,
Dan was ik ineens de perfecte vrouw.
Dan kwamen weer de mooie verhaaltjes en ik trapte erin,
Ik bleef dan toch maar en jij had weer je zin.
Ik heb je zoveel kansen gegeven,
Ben ondanks alles steeds weer gebleven.
Ik ben de tel kwijt geraakt van het aantal keren,
maar dat dit de laatste was kan ik je zweren!
Ik kom niet meer bij je terug, nooit van mijn leven.
Ik heb je meer dan alles gegeven.
Ook al zou ik het willen dan nog kan ik het niet meer,
Er is te veel gebeurd, het doet te veel zeer.
Ik moet nu aan mezelf gaan werken,
En alle leed gaan verwerken.
Kijken of ik op eigen benen kan staan,
Een nieuw leven aan gaan.
Toch blijft het moeilijk en voel ik ook jouw pijn.
Het had allemaal zo mooi kunnen zijn.
Ik snap je verdriet,
Ook al geloof je dat misschien niet.
Maar ook al wil ik je helpen ik kan het niet meer,
Wat ik al zei, dit was echt de laatste keer.
Ondanks alles zal ik altijd van je blijven houden.
En proberen alleen de mooie dingen te onthouden.
Ik draag geen wrok een ook geen haat.
Ik ben zelfs geen eens kwaad.
Ik hoop vooral dat je heel gelukkig zult zijn.
En een leven tegemoet gaat zonder al te veel pijn.
We moeten beiden opnieuw beginnen.
En ook weer het vertrouwen terug winnen.
Het vertrouwen in ons zelf en ons eigen leven.
En zorgen dat we al het goeds aan onze kinderen geven!
Voor hun zullen we altijd een stukje samen zijn.
Want de kinderen zijn van jouw en van mijn!
Geschreven in oktober 2011
Wij zelf nog zo jong,
Jij nog zo klein.
Toch blijft het een wonder,
dat jij onze zoon mag zijn!
--> deze stond op het geboortekaartje van ons eerste wondertje <--
Ik mag wat vertellen,
ik ben zo ontzettend blij!
Mijn mama's dikke buik is weg,
en ik heb er een zusje bij.
--> dit gedichtje stond op het kaartje van ons 2e wondertje. <--
* uiteraard beide gedichtjes zelf bedacht! *
Liefde:
Ik dacht dat ik wist wat liefde was,
maar echt wist ik dit pas.
Toen jij op mijn buik lag
en ik jouw mooie bruine ogen zag.
Toen voelde ik iets wat ik nooit eerder had gevoeld,
en begreep wat andere moeders altijd hadden bedoeld.
De liefde voor je kind,
is iets wat je nergens anders vind!
Ik zal voor je vechten mijn hele leven,
en alle liefde die ik heb aan je geven.
Ik zal dit doen echt elke dag,
en hoop dat jij dit ooit aan je eigen kindje geven mag.
liefs mama.
*geschreven in oktober 2001, een maand na de geboorte van mijn zoon*
Geen opmerkingen:
Een reactie posten