Gevoelens

 Vandaag is het nieuws echt geland. Het is echt waar en het wordt weer een onzekere periode. Ik voel van alles en af en toe voel ik niks. Met niks bedoel ik dat ik het even niet weet, niet kan omschrijven. Ik ben moe, of lui, heb nergens zin in. Ik laat het toe, ik hoef gelukkig ook helemaal niks. 

Wanneer ik alleen met mijn gevoel ben, en deze ook even lekker hun eigen gang laat gaan, dan zit ik in een achtbaan! Ik voel me angstig! Bang voor het onbekende, het onwetende. Ik denk dat er bijna niets ergers is dan niet weten waar je aan toe bent, wat je te wachten staat, zeker in combinatie met zeker weten dat je er zelf 0 invloed op hebt. Bang voor wat m’n moeder weer mee moet maken, moet ondergaan. Bang dat m’n broertje er aan onder door gaat. Bang voor de toekomst, misschien wel zonder m’n moeder. Ik voel me ook boos! Boos dat m’n moeder dit weer mee moet maken. Boos op deze oneerlijke situatie. Een vrouw die altijd vooral voor een ander heeft geleefd, heeft gezorgd, waar gezond leven een hoofdrol speelt, een vrouw die al zoveel voor haar kiezen gehad heeft, die haar gevoel soms maar moeilijk echt kan of durft te delen omdat ze altijd begaan is met hoe de ander zich daaronder voelt. Een vrouw die zich vaak sterker en stoerder voordoet dan dat ze zich echt voelt, daar kan ik dan soms ook weer boos over zijn! Of verdrietig! Maar ook trots! Dat ze deze kracht in zich heeft, dat ze de gave bezit om met het gevoel van anderen bezig te zijn terwijl het om haar lichaam gaat die haar in de steek laat. 

Dan voel ik hoop, optimisme. Vorige keer was het ook goedaardig, vorige keer ging het ook goed! Ze heeft een verdomd goede, doorhakkende, menselijke longarts die echt z’n uiterste best voor haar doet. Alles gaat wederom heel snel! Dat is goed, we zijn er op tijd bij, mensen doen hun best voor haar, voor ons. 

Liefde! O ik voel zo ontzettend veel liefde! Voor m’n moeder, m’n broertje en zijn gezin, mijn gezin, m’n lieve vriendinnen, m’n familie…Damn! Ik voel zoveel liefde! Dan voel ik besef! Besef dat ik eigenlijk zo gezegend ben met al deze liefde om me heen. Het feit dat ik weet wat liefde is, want ook al is dit voor mij bijna vanzelfsprekend, ik weet dat dit zeker niet voor iedereen zo is! Dankbaarheid voel ik ook, dat ik dit allemaal kan en mag voelen! Dat ik al deze lieve mensen om me heen heb. Ik voel me zwak, omdat ik zo weinig kan doen. Maar ook sterk! Omdat ik de ernstige behoefte heb om de anderen er doorheen te slepen. Krachtig, omdat we weer een strijd hebben te winnen! Schuldig, omdat ik over mezelf praat alsof het over mij gaat, terwijl m’n Moeder degene is die dit overkomt, die hier weer tegen moet strijden. Verschrikkelijk dat je dan eigenlijk alleen maar aan de zijlijn kunt staan.

 Ik voel! En ik voel veel, alles, niks, ik voel me moe! Moe van al dit voelen. Maar ook dankbaar, dat ik dit inmiddels kan en durf toe te laten, kan en durf uit te spreken. 

Emoties…

 Haar woorden klinken door in m’n hoofd: ‘ik heb slecht nieuws’. Hoewel ik eigenlijk meteen besef waar ze op doelt, werken mijn gedachten en woorden even niet goed samen. Het voelt alsof iets m’n ademhaling blokkeert en m’n hart gaat als een razende tekeer. Met trillende stem vraag ik haar wat ze bedoelt. Zonder eromheen te draaien gooit ze het eruit: ‘ik heb net de uitslag van m’n onderzoek gekregen, ik heb een nieuwe long tumor van 1,5 cm groot’. Terwijl ik haar om details vraag probeer ik ondertussen m’n gedachten te ordenen, m’n lichaam weer onder controle te krijgen. Heel even ben ik volledig in shock! Slecht nieuws? Hoe dan? Alle controles waren toch goed? Het was toch maar een check up? Het lukt me niet om alles op een rijtje te krijgen en aan m’n moeders reactie te horen heeft zij hetzelfde. Uiteindelijk helpt het ons beiden om ons te focussen op alle details van de invallende longarts, want dr Jacobs was ziek. Alsof het zo moest zijn, ging net op het moment dat we het over een vervolg afspraak hadden, de huistelefoon bij m’n moeder. Muisstil probeerde ik het eenzijdige gesprek te ontcijferen. Het was het ziekenhuis, vrijdag al hoort ze meer.

‘Het ziet er niet goed uit’ had de invallende longarts aan m’n moeder verteld. ‘Houd in ieder geval rekening met een nieuwe operatie’. Ik probeer de woorden op me in te laten werken en probeer uit alle macht om positief te blijven. Morgen wordt ze al besproken in een MDO. Vrijdag hoort ze al hoe nu verder. Toch begint ook m’n andere hersenhelft zich ermee te bemoeien, het gedeelte waarin m’n medische kennis verstopt zit. Het gedeelte die de keiharde feiten nog eens benadrukken wil. December 2018, agressieve, zeer snel groeiende borstkanker. Operatie, chemo’s, bestralingen en een (minimaal) 5 jaar durende hormoonkuur. April 2021, longtumor, operatief verwijderd, alles! Goedaardig. Exact een jaar later: een nieuwe tumor van wel 1,5 cm. Spoed in overleg over m’n moeders situatie. Spoed met de uitslag. En dat terwijl er nog zoveel mensen wachten op onderzoeken en operaties vanwege achterstanden door Corona.

Maar gelukkig hoeven we geen weken meer te wachten op verdere details. Geen wekenlang de tijd om alle mogelijke (doem)scenario’s te bedenken of bespreken. Geen wekenlang meer in spanning wachten op wat er nu weer komen gaat. We hoeven voor nu eerst alleen te wachten op vrijdag…

Vlieg op!

Ken je die irritante zwarte vliegen? Meestal met tientallen tegelijk in huis. Ongevraagd. Niet welkom. Toch zijn ze er. Overal vliegenpoep. En wat ik zelf nog het meest vervelend vind aan die krengen is dat ze altijd, ook al hebben ze zo'n 100 m2 de ruimte om te vliegen, altijd, op je gaan zitten. Wat je ook probeert, hoeveel je ook beweegt, ze blijven hardnekkig terug komen. Op je hoofd, op je arm, op je been, weer terug op je hoofd, altijd komen ze terug. Tot je de vliegenmepper pakt. Dan ineens komen ze niet meer in je buurt. Alsof ze het voelen die vliegen...

Toch kan ik die irritante vliegen nog wel handelen. De neefjes, die zijn pas erg! De neefjes zijn slimmer dan de zwarte, grotere vliegen. Zij komen vooral 's nachts op bezoek, in de slaapkamer. Soms wachten ze netjes tot je slaapt. Zodat je wakker wordt met minstens 10 jeukende bulten. Hoe ze het doen, doen ze het, maar ze prikken zelfs op plekken die volgens mij gewoon de hele nacht onder de dekens liggen. Vervelend die jeukende bulten maar dan heb je tenminste gewoon kunnen slapen. Soms zijn ze namelijk ongeduldig en kunnen ze niet wachten tot je slaapt. Dan lig je net lekker weg te doezelen en hoor je dat vreselijke gezoem in je oor. Zo klein als ze zijn, zo veel lawaai dat ze maken. Je slaat een paar keer om je heen maar doet uiteindelijk toch maar het licht aan om ze hartstikke dood te meppen. Helaas, leuk geprobeerd, maar alsof ze het aanvoelen zijn ze dan ineens pleite. Wanneer je het dan opgeeft en maar weer probeert om in slaap te komen begint het weer van voren af aan. O wat haat ik die kleine, irritante neefjes!

Dan heb je nog de zogenaamde "strontvliegen". Ik geloof dat ze die naam te danken hebben aan het feit dat ze vooral rondom poep vliegen, maar het kan ook best zo zijn dat iemand ze "strontvervelend" vond en daarom die naam verzonnen heeft? Ik heb het dan over die vliegen met hun groene lichaam. Eigenlijk moet ik eerlijk zeggen dat die vliegen het minst vervelend zijn. Van hun heb je nog het meeste last als je rustig buiten zit te eten. Wanneer je dit te rustig doet dan komen ze vaak op het eten zitten om je een handje te helpen. Wanneer je de ergernis zat bent en het eten uiteindelijk van tafel haalt zijn ze weer weg.

Het aller, aller ergste vind ik de wespen! O my god, ik ben als de dood voor wespen! Wat dat betreft ben ik dankbaar voor deze waardeloze zomer. Hoewel ik verzot ben op mooi weer, vind ik de zomer wat wespen betreft, ver - schrik - ke- lijk!! Vroeger, ik denk dat ik een jaar of 8 was, ben ik eens geprikt door een wesp. Naast het feit dat die prik gewoon echt heel zeer deed, bleek het dat ik allergisch ben voor wespen. Ik zwol helemaal op. Sindsdien ben ik dus echt als de dood voor die krengen. Gelukkig heb ik vorig jaar een goeie tip gekregen van iemand, wierook! Haten ze. En het werkt echt. Niet zo als citronella voor de vliegen (wat dus voor geen meter werkt) maar echt, wierook, het helpt! Wel zorgen dat je er voldoende hebt, want zodra de wierook uit gaat komen ze van alle kanten aangesneld.

Als iemand nou nog een goeie tip heeft tegen de "neefjes", dan hoor ik deze graag! Mijn nachtrust lijdt er inmiddels al een tijdje onder en ik kan niet zeggen dat ik daar nou veel gezelliger van wordt....

Het leed dat lijnen heet...

Ik zal het meteen maar zeggen, ik hou van lekker eten. Ik vind het gezellig. Ik vind het heerlijk. En ik vind het mega irritant! Zo'n twee jaar geleden inmiddels gaf de weegschaal een mooi getal aan. Met mijn kledingmaat was ik zeer content. Hoewel ik echt wel wat vetjes had, hier en daar, was ik best tevreden met mezelf. Ik had ten slotte ook twee kinderen gebaard, dus dat kleine beetje vet op mijn buik kon me niet deren. Mijn billen waren gewoon billen. En de rest vond ik prima in proportie. Alleen mijn borsten vond ik iets aan de kleine kant. Maar goed, je kunt nu eenmaal niet alles hebben.

Toen kwam de man van mijn dromen in mijn leven. Chef kok. Naast een passie voor koken, net als ik, ook gek op lekker eten. 's Avonds gezellig (en heerlijk!) een uitgebreid kaasplankje. Of een schaal vol lekkere hapjes tijdens een film. Heel wat anders dan gewoon een zak chips, iets wat ik ook heerlijk vind zo af en toe. In het weekend, snaaien. Hij blij, ik blij. Tot ik op een dag merkte dat mijn broeken steeds strakker gingen zitten. Gelukkig had ik nog een aantal kledingstukken van mijn iets stevigere periode, lang geleden. Dus dan die maar even aan, tijdelijk. Tenminste, dat is wat ik van plan was.

Nu, twee jaar later, pas ik zelfs de kledingstukken van mijn stevigere periode, ooit, lang geleden, niet meer. Ik heb mijn 'kop een tijdje in het zand gestoken'. Nu kan ik er niet meer omheen. Mijn billen zijn nu dikke billen. Mijn benen raken elkaar wanneer ik loop. Mijn armen zijn stevig. Mijn buik heeft nu heuse vetrollen. En al mijn bh's zijn te klein. Dit is dan ook het enige pluspunt. Nou ja, pluspunt, dat is wellicht niet helemaal het juiste woord. Inmiddels ben ik één en al pluspunt. Maar mijn borsten, daar ben ik nu wel tevreden over.

Ik heb een tijdje geweigerd om mijn kleding een (aantal) maatje(s) groter te kopen. Echter kon ik dit niet langer rekken. Ik kan moeilijk elke dag in een zomerjurk met voldoende stretch de deur uit, zeker niet met de zomer zoals we deze nu hebben. Ik heb er dus maar aan toe gegeven en een aantal nieuwe kledingstukken gekocht. Mijn kleinere (lees: te kleine) kledingstukken heb ik nog steeds in de kast liggen. Voor ooit, of zo...

Hoewel ik alles lekker vind qua eten, en dus ook gewoon vet- en calorie- arme producten, kies ik toch veel te vaak voor het heerlijke kaasplankje. Of de makkelijke zak chips. Hoewel ik het heerlijk vind om een stukje te wandelen of bij mooi weer te fietsen, kies ik toch veel te vaak voor de auto. Waarom? Ik denk dat daar maar één eerlijk antwoord op is: 'ik ben te zwak als het om lijnen gaat'.

Afgelopen maart heb ik me ingeschreven bij een nieuwe sportschool hier in het dorp. Ik zou in mei gaan trouwen en voor die tijd moest en zou ik er wat kilo's vanaf krijgen. Mijn jurk heb ik pas op het allerlaatste moment gekocht, want die zou anders in mei veel te groot zijn. Leuk bedacht. Hoewel ik in principe wel drie keer in de week naar de sportschool ging, en op zich ook wel gezond at, bleef ik 'snaaien'. Begin mei ging ik dan eindelijk op zoek naar een trouwjurk. En hoewel ik wel iets afgevallen was, moest de jurk toch een maatje groter dan gepland.

Inmiddels ben ik alweer bijna twee maanden gelukkig getrouwd. Ook ben ik al ruim een maand niet meer naar de sportschool geweest. Hoewel ik het sporten echt wel lekker vond, of in ieder geval na elke keer sporten met een goed gevoel weer thuis kwam, ben ik de motivatie alweer kwijt. In verband met een heleboel deadlines voor school en daarnaast nog wat andere drukte, kwam de sportschool er even twee weken niet van. Daarna voelde het als een hele grote opgave om weer heen te gaan. En hoewel ik me elke vrijdagavond weer voorneem om vanaf maandag weer te gaan sporten, ben ik maandag vaak te moe of heeft het huishouden mijn prioriteit.

Nu staat de zomervakantie voor de deur. Voor mij is deze, wat school betreft zelfs al twee weken begonnen. Nog anderhalve week werken en dan vier weken echt vrij. Uitslapen. Rustig aan opstarten. Leuke dingen doen en vooral lekker genieten van heerlijke drankjes en lekkere hapjes. De sportschool gaat er deze vakantie vast niet van komen. Kortom: voor de komende zes weken heb ik ook maar even vakantie ingepland van het lijnen. Na de vakantie, dan zien we wel weer.

Bovendien motiveert mijn soulmate me hier ook niet in. Hij wil alles wel voor me maken. Ook gezonde, calorie- en vetarme producten. Echter vind hij me prachtig zoals ik ben. En om heel eerlijk te zijn vind ik het inmiddels wel prima. Ik wil gewoon lekker snaaien en heel lui de auto pakken. En ach, die nieuwe, grote kledingstukken, die heb ik nu toch al gekocht.....